znów była pełna. - Przebieraj się, tato! - usłyszał głos Amy, gdy tylko przekroczył próg domu. - Jesteśmy gotowi, ale nie chcemy, żebyś nas zobaczył, bo planujemy ci zrobić niespodziankę. - Trzasnęły drzwi i w domu zapanowała cisza. Gorący prysznic postawił go na nogi. Otworzył drzwi szafy, zastanawiając się, jaki włożyć garnitur: czarny czy szary, gdy w głębi szafy zauważył granatową, klubową marynarkę. Wisiała tam, nieruszana, od jego ostatniego pobytu w Summerhill. Był tak roztrzęsiony po pogrzebie Chada, że zapomniał ją za- R S pakować. Miał ją na sobie na pogrzebie, ale po uroczystości chciał jak najszybciej wydostać się z rodzinnego domu, tak samo zresztą jak i pozostali członkowie rodziny. Wspomnienia 67 lat - nowy wiek emerytalny przyjęty przez Sejm wciąż były zbyt bolesne. Nie był pewien, czy jeszcze się w nią zmieści. Po śmierci Chada spędzał wiele godzin na siłowni, katując się niemiłosiernie ćwiczeniami, jakby chciał w ten sposób pozbyć się cierpienia i poczucia winy. Zawiódł brata! Nie było go przy nim, gdy Chad najbardziej go potrzebował... Włożył marynarkę i ze zdumieniem odkrył, że leży na nim Corto, ristretto czy lungo? jak ulał. Postanowił pójść w niej na przyjęcie. Od śmierci brata minęło siedem lat. Najwyższa pora pogodzić się ze stratą. Liczyła się teraźniejszość. I tylko teraźniejszość. Dzisiejsze problemy wiązały się przede wszystkim z osobą panny Tyler, która nie mogła śeierpieć jego towarzystwa, choć jeszcze przed kilkoma dniami uważała, że jest w nim zakochana. Teściowie z pewnością zauważą panujące między nimi napięcie, a nie chciał psuć im wieczoru. Porozmawia z panną Tyler na osobności. Poprosi ją, by dziś wyjątkowo nie obnosiła się publicznie ze swoją pogardą dla niego. Parę minut później wyszedł na korytarz ubrany w granatową marynarkę, białą koszulę, szare spodnie i krawat w granatowo- srebrne paski. Dzieci czekały z nianią na dole. Przyglądały się mu radośnie, gdy schodził ze schodów. Amy i Lizżie uśmiechały się szeroko, Mikey podskakiwał z radości, podczas gdy panna Tyler stała obok wyniosła i milcząca. Dziewczynki ubrane były w żółte płaszcze przeciwdeszczowe i kolorowe kalosze. Willow miała na sobie lśniący, czarny R S płaszcz i czarne kozaki. Tak samo jak dziewczynki naciągnęła na głowę kaptur. zobacz - Gotowi? - Tak, tato! - To dobrze. - Wyjął ze stojaka parasol i otworzył drzwi. Ostry podmuch wiatru wdarł się do środka. - Poczekajcie chwilę, aż otworzę wszystkie drzwi w samochodzie. Lizzie, chcę, żebyś usiadła ze mną z przodu. Panna Tyler usiądzie z tyłu, by mogła przypilnować Amy i Mikeya. Gdy podjechali pod jasno oświetlony dom Moffatów, Willow zrobiło się słabo. Scott wyglądał na wykończonego i chociaż powinna była go nienawidzić za jego butę i pychę, wciąż