Gnom odrzucił w tył głowę i rytmicznie zabulgotał piwem w przełyku. Rolar chmurnie bębnił po stole palcami, trawiąc nowiny. Orsana raz ugryzła kotlet, a resztę, odsunęła na kraj talerza i zabrała się za kapustę. Moja ryba, okazała się zupełnie zjadliwa - albo też zgłodniałam bardziej, niż myślałam. Zjadłszy kilka kawałków, zaczęłam rozglądać się za solniczką i niepostrzeżenie posypywałam talerz z chlebem szarym proszkiem z saszetki. Orum ostatecznie dopił piwo baraniną, rzucił obgryzione kości pod stół, i po chwili tylko było słychać chrupnięcia. - Potem znaleźli się wrogowie na skalę światową. Że niby ludzie nie szanują jej przepięknej doliny, i elfy jakoś podejrzanie uszami strzygą, a gnomy – szpiedzy Wolmenni! Troli wszystkich powypędzała jeszcze zeszłego razu... no, pamiętasz, kiedy dzieci jej odegrały... - Pamiętam, pamiętam. Przejdź do setna sprawy. - Bądź łaskaw. -- Gnom smutnie zajrzał w pusty kubek i podsunął do siebie miskę z kapuśniakiem. - A tu na dodatek znalazł się nowy doradca. Jakiś emigrant, nikt w Arlissie go nie zna. Czy to on ją podpuszcza, czy to prosto taki głupiec, że źle doradza - ghyr go wie. Teraz do Arlissu, prócz wampirów, nikogo nie wpuszczają. Mieszane rodziny zwiały do Dogewy i Leska. - Duch leśny wie co! - Rolar rozdrażniony, z hukiem postawił kufel na stół, kapuśniak zapluskał w talerzach. -- Ona w ogóle rozumie, co robi? Rozumiem, jeszcze ludzie, zdecydowała się na konflikt z innymi rasami? - Dziękuję - jadowicie powiedziałam. – Bardzo tolerancyjne. - Myślę w stosunku do ekonomii - odpowiedział wampir. – Z dwudziestu przyjeżdżających do Arlissa handlowców dziesięć to elfy i driady, sześć - gnomy, trzy - wampiry z innych dolin, i tylko jeden - człowiek. Jedna sprawa stracić jednego kupca z dwadziestu, a zupełnie inna - dziewiętnaście! - Patrzcie no, jak orientujemy się w międzynarodowych targach - zjadliwie przeciągnęła Orsana. -- Czemu nie poszedłeś do Władczyni pracować jako doradca? Rolar i Orum dziwnie na nią popatrzyli, lecz nic nie powiedzieli. - To wszystko? - zapytał wampir gnoma. - Nie, nie wszystko. Co więcej, jak Władczyni dach zabrali, tak i u pozostałych czegoś w domu brakuje!* Widziałem w ostatnich dniach naszego wspólnego znajomego,, Kobbiera. Najpierw udawał, że mnie nie zna, a potem... potem... brak słów! No nie, ty zrozumiesz, co za nikczemnik? On... on... nie postawił swojemu staremu przyjacielowi nawet kubeczka piwa! - Orum za¬chłysnął się od oburzenia. Nie wiedząc o co chodzi, po tragicznym grymasie i histerii w jego głosie można było przypuścić, że niefortunny Kobbier wykończył gorąco ukochaną matulę gnoma. - Nie przeżywaj, Orum, naprawię tę tragiczną zbrodnię. - obiecał Rolar, dźwięcznie mlasnąwszy palcami nad głową. Podskoczywszy do stołu chłopak zręcznie strząsnął z tacy dwa kufle piwa, tak, że obie kiwały się jak bańki wstańki na stóle, a czapki żółtawej piany popełzły wzwyż z zagrażającą prędkością. Orsana z leniwym zainteresowaniem badała przyniesiony kotlet, wyciągając z niego łachmany nieokreślonego pochodzenia. Fundusz Kompensacyjny. Odszkodowania za powikłania po szczepieniach tak, obowiązek raportowania ? nie - Teraz pojmuję, dlaczego kotlet nazywa się „Syty”. - w zamyśleniu powiedziała. – Jeden dwa kęsy - i pojmujesz, że nie jesteś już tak głodny… - Wczoraj w stajni zdechło chore źrebię - mrugnął porozumiewawczo gnom, ze świstem wciągając piwną pianę. – chciałem zaciągnąć go na mogiły, lecz ktoś mnie wyprzedził... Orsana szybko postawiła talerz na podłogę. Wilk skoczył i jednym ruchem języka porwał kotlet razem z resztkami dodatków. Przechodząca obok służąca nachyliła się nad pustym talerzem. Niewzruszona dziewczyna postawiła talerz razem z innymi naczyniami, co wzbudziło we mnie pewne podejrzenia. Mam nadzieję, że oni chociaż je płuczą?! - Oj, jaka psina! - tymczasem zasepleniła służka, kucając obok wilka. -- A można ją pogłaskać? - Można... - zmęczona pozwoliłam, odchylając się na oparcie krzesła. -- Tylko to nie psina, a wilk, i obcych nie kocha. Dziewczyna podskoczyła jak oparzona i odsunęła rękę. Wilk leniwie odprowadził ją zmrużonym wzrokiem i znów opuścił mordę na przednie łapy. Nord Stream 2 może ruszyć, zanim uzyska pozwolenia - A ty teraz jedziesz do Arlissa? - niewyraźnie zainteresował się gnom, żując umoczony w czosnkowym sosie chleb. -- Nie radzę... Zwłaszcza z nimi... Rolar kiwnął na wilka: - U nas nie ma wyboru. - A... jasne. No to sukcesu życzę. Daj choć kosmyk włosów na pamiątkę, w urnie jeszcze jest miejsce! - Żarty się u ciebie... - skrzywił się Rolar i wyjaśnił dziwiącemu się audytorium: - Gnomy spalają swoich nieboszczyków i przechowują cząstki ich prochów w głównej pogrzebowej urnie. Po spaleniu wszyscy przyjaciele i krewni biorą po jednej szczypcie popiołu na pamiątkę. Najstraszniejszą obrazą u gnomów jest nasikanie w urnę. - Dlatego urny należy chować, i możliwie najszybciej jak się da - podchwycił gnom. – Właściwie, właśnie tak straciłem dwie poprzednie... Parsknęliśmy ze śmiechu. - Orum, chcę cię o coś zapytać. -- Rolar odstawił pusty kubek i wprost popatrzył na gnoma. -- Nie wiesz, kto i gdzie sprzedaje młode konie, gniade, rasy belorskiej i ryżej? Interesują mnie partie liczące więcej niż dziesięć sztuk. Odpowiedź nas oszołomiła. W ciągu ostatnich trzech miesięcy sto pięćdziesiąt doborowych ogierów z Kurakowskiej stajni zostały sprzedane... do Arlissa. - Co za bzdura?! – krzyknął Rolar. -- Po co nam konie? Kjaardy są o wiele mocniejsze, szybsze i mądrzejsze! Ja bym nie zaczęła twierdzić tak kategorycznie. Możliwe, Smółka i była mądrzejsza od zwyczajnego konia, lecz wykorzystywała swój rozum rzadko i zawsze głupio. - Niestety, na kjaardy napadła zaraza morowa - z bólem rozłożył ręce gnom. -- Barysznik, który przyjeżdżał po konie, skarżył się, że nie nadążają z ich zakopywaniem. Nasze źrebaki okazały się bardziej odporne... - A kobyły też zdychają? - zapytałam zaniepokojona. - Nie wiem, ale biorą od nas jedynie ogiery. Zapłacili za pięćset sztuk od razu, przebili oferty naszych klientów i teraz konie idą tylko do Arlissa. Zaniepokojeni, wymieniliśmy spojrzenia. - Myślicie, że to związane z... - Ja nie zaczęłam dokańczać, przyjaciele i tak doskonale mnie zrozumieli. - Nie może być - stanowczo oświadczył Rolar. - przypadek! Oni mogli kupić konie wcześniej, trzy miesiące temu lub w ogóle nie w Kuriakach. - A są jasno gniade i ciemne? - uściślił gnom. - Mogą być nawet zwykłe, rude. - Nasze koniki - uśmiechnął się Orum. - jako jedyny prowadzimy czystą linię. Kuriakowskich koni i znakować nie trzeba, każdy znawca od razu je rozpozna. - Ja nie jestem znawcą. - Opędził się niedbale wampir. – a taka maść jest bardzo popularna, pewnie u większość wieśniaków są takie koniki. - Ty co?! - oburzył się gnom. - Porównujesz wiejskie szkapy z naszymi skoczkami! Widziałeś, jak oni biegają? Jak szyję dumnie wyginają? Jak głowę prosto trzymają? Dumniej od innych królów. - I jabłka śliczne robią - ponuro potaknął Rolar*. księgowość Gnom zasępił się i zajął trzecim kubkiem - Orsany. Najemniczka nawet go nie dotknęła, więc żadnych sprzeciwów teraz nie było. - W każdym razie, w Arlissie musimy mieć uszy i oczy szeroko otwarte. - stwierdziła najemniczka, w roztargnieniu szczypiąc kromkę chleba. -- Nie łożniaki, tak rusałki z wampirami – wygnańcami. Lesz wie, co jeszcze. Rolar ścisnął zęby, krew nabrzmiała mu w skroniach, lecz zmilczał. Kamień spadł mi z serca - chleb jedli wszyscy, i od kupionego w Brasie żuczkojada nikomu nic się nie stało. Smółce, oczywiście, dowierzałam, lecz leszy wie co mnie czeka? Rolara i Orsanę ona widziała każdy dzień, lecz od rana jakoś to dziwny na nich krzywiła się i starała się trzymać nieopodal mnie. Oczywiście, pewnie nie podobał jej się koci zapach, który odczuwałam nawet ja. Prawdopodobnie, w nocy koty dokonały podłej dywersji i zaznaczyły moim przyjaciołom buty z cholewami, przy czym tak sumiennie i obficie, że napomykać im o tym było wielce nietaktowne. Dzieci i bez tego były w złym nastroju. - Z rusałkami jest problem. - pochmurnie dodał gnom, starając się nie patrzeć na załamanego Rolara, - pozrywali z trakenami wszystkie mosty, wpław i w bród przepłynąć nie dają, topią bez gadania. Wzdłuż rzek tam narobili, nawtykali desek z napisami, o jakichkolwiek rokowaniach słyszeć nie chcą. Leszy wie, co ich naszło. Wampir w gniewie stuknął w stół pięścią, zrobiwszy długą szczelinę wzdłuż deski: - Jakiego ghyra?! Gdzie patrzy ten przeklęty Danawiel? - Ja jego dawno nie widziałem. Nikt nie widział. Ty wiesz, że on i bez tego niechętnie gadał z lądowymi, wszyscy się dziwili, jak udawało ci się z nimi żyć w zgodzie. Niepotrzebnie odjechałeś, Rolar. Ty jedyny, kogo ona choć czasem słuchała. Na tobie trzymało się wszystko... - Dosyć - wampir raptownie wstał, nieomal wywróciwszy krzesło. -- Jedziemy do Arlissa. Natychmiast! Sądzę, że nawet gdyby nam przyszło do głowy zacząć się sprzeciwiać, on nie nawet nie spojrzałby w naszą stronę.