- Może trochę. Ale widziałyśmy, jak mama się czuła, była taka samotna... - Więc przyjęłyście go serdecznie, jak przystało na grzeczne panienki. - No tak, mam nadzieję... Chociaż czasem wydaje mi się, że Matthew nie jest tak szczęśliwy jak mama. - Naprawdę? - zdziwił się Pascoe. - Nie mówię, że jej nie kocha, co to, to nie. Chodzi mi o nas. - A konkretnie? - Chyba to nic wielkiego, po prostu... - Flic szukała właściwego słowa. - Takie wrażenie... Nie jestem pewna, czy jest zachwycony naszą obecnością. - No cóż, muszę powiedzieć, że mnie zaskoczyłaś. Mnie tam zawsze wydaje się, że dużo dla niego znaczycie. Księgi hodowlane dla zwierząt gospodarskich - co warto wiedzieć? 43 Ach, wy dziewczęta! - Pokręcił siwą głową. - Zrozum, to dla niego także ciężki orzech do zgryzienia. Jest przecież młody i w ogóle, do tego Amerykanin... Niełatwo mu, powinnyście o tym pamiętać. - Na pewno będziemy - obiecała Flic. - Wszystkie trzy. W następną niedzielę przypadał Dzień Matki. Oprócz mnóstwa kwiatów i kartek z życzeniami dziewczynki przygotowały dla jak przygotować się do RODO Karoliny i Sylwii wyśmienity lunch, i to bez pomocy Izabeli, która spędzała ten dzień z Mickiem u siebie. Wczesnym wieczorem, po i tak bardzo miłym dniu, przynajmniej z punktu widzenia Matthew, do jego gabinetu zapukała Flic, żeby zapytać, czy nie wybrałby się z nią i z Kahlim na krótką przechadzkę po wrzosowisku. - Jasne. - Odsunął zaległą korespondencję i zerknął na zegarek. - Mamy letni czas, pamiętasz? Dłużej jest widno. - Kto jeszcze idzie? - Nikt - odrzekła już w progu. - Mama drzemie przy kominku, Imo siedzi u siebie, Chloe też ma jakieś ciche zajęcie. - Sylwia już wcześniej poszła do domu. - Więc jesteśmy tylko my, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Nic a nic. Sprawy rzeczywiście idą coraz lepiej, przyznał w duchu, wkładając sznurowane buty i zieloną impregnowaną kurtkę, którą Karolina kazała mu kupić dwa tygodnie temu. Wcześniej padła propozycja, by tego samego dnia wybrać się całą rodziną na cmentarz w Hampstead, co Matthew raczej nie zachwyciło. Dziewczęta chodziły regularnie na grób Richarda - niekiedy z matką albo babką, czasem same - ale aż do wczoraj nikomu nie przyszło do głowy, że on także zechciałby pójść, a sam nie uważał za stosowne tego proponować. - Oczywiście zrozumiemy, jeśli będziesz wolał zostać - W ZUS wrze, pracownicy chcą strajku. Opowiedzieli nam, jak pracuje się w Zakładzie powiedziała ostrożnie Karo po obiedzie. - Ale dziewczynki chcą cię zapewnić, że jeśli masz chęć, to będziesz mile widziany. - Chętnie pójdę - zapewnił ją. - Jeśli naprawdę chcą. - Znasz je przecież. Gdyby nie chciały, nie poruszyłyby tego tematu. Nigdy dotąd ich miłość do człowieka, którego śmiertelne szczątki leżały pod ziemią, nie uderzyła go z taką siłą, jak właśnie tam, na cmentarzu. Kobiety Richarda, zbite w ciasne półkole, trzymały się za ręce, patrząc w milczeniu na granitową płytę z wykutym napisem: „RICHARD GABRIEL WALTERS - artysta,